Παπακωνσταντίνου : Πολλά μέτωπα ριζικών αλλαγών.

4 Μαρτίου 2011.
"...Ποτέ άλλοτε, σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, στην ιστορία της Ελλάδας δεν έχουν ανοίξει τόσα πολλά μέτωπα αλλαγών. Από το φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό, για να μπορέσουμε να έχουμε ένα βιώσιμο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για τα επόμενα χρόνια, στην αλλαγή που έχει να κάνει με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που επανειλημμένα κυβερνήσεις είχαν δεσμευτεί να το κάνουν, επανειλημμένα πολιτικά κόμματα το είχαν γράψει στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Αλλά, εμείς, το κάναμε, το ψηφίσαμε και πέρασε από τη Βουλή και θα εφαρμοστεί..."...Aυτά, μεταξύ άλλων τόνισε χθες το βράδυ, στην ομιλία του, στη συνεδρίαση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, στα πλαίσια του διαλόγου για την κατάρτιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου δημοσιονομικής πολιτικής...

 ...Παραθέτουμε ολόκληρη την ενδιαφέρουσα ομιλία του κ. Παπακωνσταντίνου...

"...Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, είναι μεγάλη χαρά για μένα η δυνατότητα να απευθυνθώ, σήμερα, στην ΟΚΕ και θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις, σε μια - όπως ξέρουμε όλοι μας - ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Σε μια στιγμή που, όπως πολύ σωστά είπε ο Πρόεδρος της ΟΚΕ, χρειάζονται απαντήσεις και, θα προσέθετα, χρειάζεται προοπτική και χρειάζεται και δικαιοσύνη. 

...Εδώ και αρκετούς μήνες, η χώρα μας έχει μπει σε μια επώδυνη πορεία διόρθωσης σφαλμάτων, παραλείψεων, προβλημάτων, που μας έχουν ταλανίσει για δεκαετίες και γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Είναι μια πορεία, στην οποία η Κυβέρνηση χρειάστηκε να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Είναι μια πορεία, στην οποία οι Έλληνες πολίτες έχουν υποστεί μειώσεις του εισοδήματός τους. Όμως, είναι μια πορεία, στο τέλος της οποίας - είμαστε απόλυτα σίγουροι - η χώρα θα βγει πιο δυνατή, η οικονομία μας πιο στέρεη, οι Έλληνες πολίτες με καλύτερο βιοτικό επίπεδο, με μεγαλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης, επενδύσεων και πλούτου για την ελληνική κοινωνία. 

...Σήμερα, καλούμαστε να σχεδιάσουμε αυτό το μέλλον. Καλούμαστε να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματα σ’ αυτή την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει - που πρέπει να θυμίσουμε ότι στηρίζεται με μία πρωτοφανή κίνηση δανεισμού από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με ένα δάνειο 110 δισ. ευρώ, το οποίο βοηθά την Ελλάδα να αντεπεξέλθει στις δανειακές της υποχρεώσεις, που βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να το κάνει αυτό, δίνοντάς το χρόνο να κάνει όλες εκείνες τις προσαρμογές που έπρεπε να είχε τολμήσει, πριν από χρόνια. 

...Σε αυτή την προσπάθεια, πολύ σημαντικό μέρος είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, το οποίο έχει να κάνει με τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια. Γι αυτό το σχέδιο, σήμερα, θα ήθελα να σας δώσω κάποια βασικά στοιχεία και να ανοίξουμε έναν διάλογο. Γιατί η εξειδίκευσή του, η οριστικοποίησή του, οι παρεμβάσεις που θα χρειαστεί να γίνουν, θα είναι κρίσιμες για τα επόμενα χρόνια και πρέπει να στηριχθούν από το όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα της κοινωνίας. 

...Χθες, έκανα ενημέρωση και συζητήσαμε με τα πολιτικά κόμματα, που αποδέχθηκαν την πρόσκληση για έναν παρόμοιο διάλογο, ενώ επανέλαβα με επιστολή μου την πρόσκληση στα κόμματα που απάντησαν αρνητικά στην πρώτη πρόσκληση της Κυβέρνησης γι ‘αυτό το διάλογο. Θέλω να σας πω ότι ήταν μια δημιουργική συζήτηση, στην οποία, πέρα από τις όποιες διαφωνίες και τις διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, τις διαφορετικές πολιτικές επιλογές των διαφόρων κομμάτων που ήρθαν να συζητήσουν μαζί μας, αυτό το οποίο μένει είναι η συνειδητοποίηση του μεγέθους της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η κοινωνία τα επόμενα χρόνια, μία πρόκληση στην οποία πρέπει να απαντήσουμε συλλογικά. Γιατί αν δεν απαντήσουμε συλλογικά, η απάντηση δεν θα είναι πειστική και δεν θα μπορέσει να οδηγήσει σε αποτελέσματα. 

...Θέλω να ξεκινήσω την τοποθέτησή μου και θα διατρέξω έπειτα και μια παρουσίαση, η οποία έχει ετοιμαστεί και σας έχει διανεμηθεί, θυμίζοντας πως η ανάγκη να γίνει ένας μεσοπρόθεσμος δημοσιονομικός σχεδιασμός, είναι αυτονόητη. Την κάνουν όλες οι χώρες. Και η χώρα μας αυτή την ανάγκη δεν την ακολουθούσε, μέχρις ότου υιοθετήσουμε, όπως κάναμε πέρυσι, το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής διαχείρισης. Με το νόμο, τον οποίο ψήφισε η Βουλή πέρυσι το καλοκαίρι, δίνεται ακριβώς αυτή η δυνατότητα και η υποχρέωση της πολιτείας, να κάνει ένα σχεδιασμό πολυετή με πολυετείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να μπορεί να γνωρίζει, τα επόμενα χρόνια, πώς ακριβώς θα ισορροπήσει τα έσοδά της και τις δαπάνες της και πώς - και ειδικά για τη χώρα μας, που είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή - να ελέγξει το τεράστιο δημόσιο χρέος. 

...Σε αυτή την προσπάθεια, σε αυτό το σχεδιασμό, υπάρχουν τέσσερις κεντρικοί στόχοι. Ο πρώτος είναι αυτός που θα λέγαμε καθαρά δημοσιονομικό. Η χώρα έχει σωρεύσει τεράστια ελλείμματα. Έχει κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, το 2010, για να μειώσει αυτά τα ελλείμματα. Και κατάφερε να τα μειώσει με το πρωτοφανές μέγεθος των έξι ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ. Όμως, αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί. Και πρέπει να συνεχιστεί, όχι γιατί μας το επιβάλλουν κάποιοι. Αλλά πρέπει να συνεχιστεί, γιατί δεν είναι δυνατόν συνεχιζόμενα ελλείμματα να σωρεύονται και να αυξάνουν το δημόσιο χρέος, που δεν είναι τίποτε άλλο από βάρος στις πλάτες των παιδιών μας. Άρα, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτή η προσαρμογή, ο τρόπος με τον οποίο θα καταφέρουμε, μέχρι το 2014, να έρθουμε και να μειώσουμε το έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ και να συνεχίσουμε να το μειώνουμε και να δημιουργήσουμε πρωτογενή πλεονάσματα, για να ελεγχθεί το δημόσιο χρέος, είναι ο πρώτος βασικός στόχος αυτής της μεσοπρόθεσμης στρατηγικής. 

...Ο δεύτερος στόχος είναι, βεβαίως, να δώσουμε στην οικονομία όλα εκείνα τα εργαλεία, όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες, όλες εκείνες τις αλλαγές, που θα πυροδοτήσουν μια νέα διαδικασία ανάπτυξης. Γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά ότι δεν μπορείς να συνεχίζεις απλώς να ελέγχεις τις δαπάνες, δεν μπορείς να αυξάνεις φόρους. Πρέπει η οικονομία να ξαναβρεθεί σε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, να φύγει από τη σημερινή ύφεση και να έχει μια βιώσιμη ανάπτυξη. Δηλαδή, μια ανάπτυξη που θα μπορεί να στηρίζεται σε στέρεα πόδια, όχι ανάπτυξη με δανεικά, όχι ανάπτυξη που στηρίζεται στη συσσώρευση των ελλειμμάτων και σ’ ένα στρεβλό παραγωγικό πρότυπο, το οποίο ξέρουμε όλοι, έχει φτάσει στο τέλος του. 

...Τρίτος μεγάλος στόχος σε αυτή την προσπάθεια, είναι να αξιοποιήσουμε και εμείς οι ίδιοι την περιουσία που κατέχει το Ελληνικό Δημόσιο, για να μπορέσουμε, όχι μόνο να μειώσουμε το μεγάλο χρέος, αλλά να στηρίξουμε και την αναδιοργάνωση και την ανάπτυξη συγκεκριμένων κλάδων της οικονομίας μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχει μια τεράστια, ανεκμετάλλευτη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, η οποία καταπατείται, η οποία κάθεται, η οποία δεν αποδίδει. Αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί. Και πρέπει να αξιοποιηθεί μαζί με ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, για το οποίο έχει, ήδη, τοποθετηθεί η Κυβέρνηση, βεβαίως, μέσα σ’ ένα πλαίσιο, το οποίο η ίδια ορίζει κι ένα πλαίσιο, στο οποίο θέλει το Δημόσιο να διατηρήσει μια σημαντική παρουσία σε στρατηγικές, επιχειρήσεις ή υποδομές της οικονομίας. 

...Και τέταρτο, αλλά ίσως και ο κεντρικός στόχος σε μια παρόμοια προσπάθεια, είναι ότι σε αυτή δεν πρέπει κάποιοι να μείνουν απ’ έξω. Δεν πρέπει η όποια δημοσιονομική προσαρμογή, δεν πρέπει οι όποιες αλλαγές, να είναι σε βάρος των πιο ευάλωτων στην κοινωνία, οι οποίοι έχουν ήδη πληρώσει, οι οποίοι με το στρεβλό φορολογικό σύστημα που έχουμε, σήμερα, πληρώνουν όλο και περισσότερο, οι οποίοι έχουν δει περικοπές και οι οποίοι δεν μπορεί να συνεχίσουν να είναι αυτοί που θα έχουν το βασικό βάρος των μεγάλων προσαρμογών που καλούμαστε να κάνουμε. 

...Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο, αυτοί είναι οι στόχοι με τους οποίους ξεκινάει αυτή η προσπάθεια Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Ενός σχεδίου για τα επόμενα χρόνια. 

...Θα θυμίσω ότι με το νόμο 3871/2010, ήδη, έχουμε το πλαίσιο, για να γίνει αυτός ο δημοσιονομικός μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός. Ένα πλαίσιο, όπου τίθενται στόχοι για το σύνολο της λεγόμενης Γενικής Κυβέρνησης. Δεν μας ενδιαφέρει πια τι ξοδεύουν τα Υπουργεία μόνο. Μας ενδιαφέρει συνολικά τι ξοδεύει, όχι μόνο το κράτος, αλλά αυτό που λέμε η Γενική Κυβέρνηση, όλοι οι φορείς, γύρω από την Κεντρική Κυβέρνηση. Οι φορείς της Αυτοδιοίκησης, τα νοσοκομεία μας, τα πανεπιστήμια, οι ΔΕΚΟ, οι ελλειμματικές επιχειρήσεις του Δημοσίου. Όλα τα έσοδα και οι δαπάνες, συνολικά, είναι αυτά, τα οποία πρέπει να δούμε στην προοπτική των επόμενων ετών. 

...Μας ενδιαφέρει να περιγράψουμε την πορεία της οικονομίας, να ορίσουμε στόχους μείωσης των ελλειμμάτων, στόχους δαπανών, στόχους εσόδων, να μπορέσουμε, με μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, να περιορίσουμε την δυνατότητα Υπουργείων και άλλων Οργανισμών να κάνουν ανεξέλεγκτες δαπάνες, οι οποίες δεν έχουν μετάφραση σε οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα και όλα αυτά να αποτυπωθούν σ’ έναν οδικό χάρτη, ο οποίος θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια για τα επόμενα χρόνια. 

...Η Ελλάδα, βέβαια, σε σχέση με άλλες χώρες που όλες κάνουν μια παρόμοια, εξαιρετικά δύσκολη άσκηση, έχει μια ιδιαιτερότητα. Και αυτή η ιδιαιτερότητα λέγεται δημόσιο χρέος. Ένα πραγματικά δυσβάσταχτο, ως προς το ύψος του, δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο, το 2011, θα είναι το μεγαλύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο δυσθεώρητο ύψος των 153% του ΑΕΠ, με διαφορά υψηλότερο από αυτό της δεύτερης χώρας, που έχει υψηλό χρέος, την Ιταλία. Σε όλες τις χώρες έχει αυξηθεί το χρέος, τα τελευταία χρόνια, αλλά στη δική μας χώρα, η αύξηση του χρέους είναι πραγματικά πρωτόγνωρη. Μετά από μια περίοδο σχεδόν επτά-οκτώ χρόνων, που έδειξε σταθερότητα, τα τελευταία χρόνια, το χρέος έχει πραγματικά εκτιναχθεί, τόσο ως ποσοστό του ΑΕΠ, γιατί όσο η ανάπτυξη ήταν δυναμική, μπορούσαμε να ελέγχουμε το λόγο του χρέος προς το ΑΕΠ. Αλλά αυξάνεται ανησυχητικά γρήγορα και σε απόλυτους αριθμούς, φτάνοντας και ξεπερνώντας τα 340 δισ. ευρώ, το 2011. Και για να έχουμε μια αίσθηση, το 2000, ξεκίνησε από 140 δισ. ευρώ. Αυτός είναι ο βραχνάς, τον οποίο κληροδοτούμε στα παιδιά μας. 

...Για όσους βλέπουν τα νούμερα αυτά και λένε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί, λένε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει, εγώ θα τους απαντήσω ότι το χρέος μπορούμε και πρέπει και θα το ελέγξουμε. Και το χρέος ελέγχεται με συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένες κινήσεις. Κατ' αρχάς, μειώνοντας τα μεγάλα μας ελλείμματα και δημιουργώντας μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, πάνω από 5% του ΑΕΠ. Και ακούω, πολλές φορές, στο δημόσιο διάλογο ορισμένες πολιτικές παρατάξεις να λένε «μα, με όλα τα μέτρα που παίρνετε, συνεχίζει να αυξάνεται το χρέος». Βεβαίως, αυξάνεται το χρέος. Όσο έχεις ελλείμματα, αυξάνεται το χρέος. Το χρέος σταματά να αυξάνεται, όταν σταματάς να συσσωρεύσεις ελλείμματα. Όταν από ελλείμματα, πας σε πλεονάσματα. 

...Πρώτο σημείο, λοιπόν, είναι αυτή η προσπάθεια της δημοσιονομικής προσαρμογής και της μείωσης των ελλειμμάτων. Δεύτερο σημείο είναι η αναπτυξιακή διαδικασία. Η ανάπτυξη αυξάνει το Ακαθάριστο Εγχώριου Προϊόν της χώρας και επιτρέπει και μας δίνει τη δυνατότητα να κρατάμε το λόγο του χρέους προς το ΑΕΠ χαμηλό, να το μειώσουμε από τα δυσθεώρητα ύψη, στα οποία έχει φτάσει. Και τρίτο σημείο, βέβαια, είναι η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, για να μπορέσει και αυτή να στηρίξει τη μείωση του χρέους. 

...Έχουμε επεξεργαστεί μια σειρά από σενάρια, στο Υπουργείο Οικονομικών, για το πώς μπορεί να μειωθεί το χρέος, τα επόμενα χρόνια. Υπάρχει ένα σενάριο βάσης στο Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής, με το οποίο πορευόμαστε, με το οποίο, μετά το 2013, το χρέος αρχίζει να αποκλιμακώνεται. Αυτή την αποκλιμάκωση μπορούμε να βοηθήσουμε με περαιτέρω κινήσεις, που δίνουν μεγαλύτερη αναπτυξιακή δυναμική στην οικονομία, με περαιτέρω κινήσεις για πιο γρήγορη μείωση των ελλειμμάτων, με περαιτέρω κινήσεις που δίνουν μεγαλύτερη αναπτυξιακή δυναμική στην οικονομία, με περαιτέρω κινήσεις για την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου. Αλλά, να ξέρετε ότι η πορεία του χρέους είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε αυτούς τους παράγοντες. 

...Και είναι πολύ εύκολο, αν στραβοπατήσει κάποιος και δεν μειώσει τα ελλείμματά του σωστά και γρήγορα, αν στραβοπατήσει η αναπτυξιακή διαδικασία, αν αυξηθεί το κόστος δανεισμού μας. Γι' αυτό είναι και σε εξέλιξη αυτή η εξαιρετικά σημαντική ευρωπαϊκή συζήτηση για το ζήτημα του χρόνου αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ. ευρώ, του κόστους δανεισμού της Ελλάδας, της δυνατότητας μέσω διαφόρων μηχανισμών να μειώσει το χρέος πιο γρήγορα. Αν λοιπόν, στραβοπατήσει σε αυτή τη διαδικασία, τότε πλέον, το χρέος θα επιστρέψει στη μη βιώσιμη πορεία του, αυτή που τώρα αρχίζουμε και ελέγχουμε. Και αν επιστρέψουμε σε αυτή τη μη βιώσιμη πορεία, θα έχουν κλείσει οι πόρτες για τη χώρα μας. 

...Δεν θα συμβεί αυτό. Και δεν θα συμβεί, όσον ακολουθούμε ένα πρόγραμμα που μειώνει τα ελλείμματα, που πυροδοτεί την ανάπτυξη, το οποίο μπορεί να βγάλει τη χώρα μας από την πορεία, που ήταν μέχρι πέρσι και ήταν μια πορεία μη βιώσιμη. Μιλώντας για την ανάπτυξη, όλοι καταλαβαίνουμε ότι παρά το γεγονός ότι συχνά εστιαζόμαστε στη συζήτηση, πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα, τελικά, το μεγάλο στοίχημα για την ελληνική οικονομία είναι αυτό ακριβώς, η ανάπτυξη. Είναι, βέβαια, σημαντικό το πώς να ελέγξεις τις δαπάνες, πώς να φέρεις περισσότερα έσοδα. Αλλά το στοίχημα είναι ακριβώς, πώς θα ξεφύγουμε από το σημερινό τέλμα και πώς θα ξαναβρούμε μια θετική πορεία. 

...Πολλοί έχουν εστιάσει στο γεγονός ότι τα τελευταία στατιστικά στοιχεία έδειξαν μια ύφεση, το 2010, χειρότερη από όση περίμεναν. Πράγματι, είναι λίγο χειρότερη από αυτή που προέβλεπε το Πρόγραμμα, -4,5% το 2010. Όμως, ταυτόχρονα, υπάρχουν και θετικά στοιχεία, τα οποία θέλω να αναδείξω. Αυτά τα θετικά στοιχεία έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι, κάθε τρίμηνο, το 2010, είναι ελαφρά καλύτερο από το προηγούμενο. Τρίμηνο με τρίμηνο, η ύφεση ρηχαίνει. Από μία μείωση -1,9% στο πρώτο τρίμηνο, στο -1,8% στο δεύτερο, στο -1,7% στο τρίτο, στο -1,4% στο τέταρτο τρίμηνο. Η ύφεση αρχίζει και ρηχαίνει και αυτό είναι ένα θετικό σημάδι, που πρέπει να κρατήσουμε. Δεύτερο θετικό σημάδι, οι Έλληνες επιχειρηματίες. Οι ελληνικές επιχειρήσεις, ανταποκρινόμενες στις προκλήσεις των καιρών, αρχίζουν και επαναπροσανατολίζονται. Έχουμε μια θεαματική αύξηση των εξαγωγών μας τον Οκτώβριο, το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Συν 25%, συν 40%, συν 20%. Εξαιρετικά σημαντικές κινήσεις, που δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία, περνώντας από αυτή την βαθύτερη ύφεση που γνώρισε ποτέ, αρχίζει σιγά - σιγά και προσαρμόζεται. Με πόνο; Ναι. Με προβλήματα; Βεβαίως. Με απολύσεις; Δυστυχώς. Με αύξηση της ανεργίας; Ναι. Αλλά αρχίζει σιγά - σιγά να προσαρμόζεται, για να μπορέσει να ξαναβγεί, από το τέλος του 2011, σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και, το 2012, να αλλάξει το πρόσημο και να περάσουμε σε αύξηση του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος. 

...Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχουν ορισμένα πράγματα, τα οποία πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Το πρώτο είναι το κεφάλαιο της αξιοπιστίας, το οποίο χτίζουμε. Ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις. Επενδύσεις σημαίνει χρηματοδότηση. Χρηματοδότηση σημαίνει ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κάνει τη δουλειά του σωστά. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά του, όταν μπορεί και το ίδιο να έχει πρόσβαση σε χρηματοδότηση από τις διεθνείς αγορές. Άρα, το πώς βλέπουν οι διεθνείς αγορές την ελληνική οικονομία, είναι κρίσιμο για την αναπτυξιακή διαδικασία. Όσο εμείς ακολουθούμε μια πορεία εμπέδωσης αξιοπιστίας και προόδου στο μεγάλο ζήτημα της μείωσης των ελλειμμάτων της χώρας, τόσο θα βελτιώνεται το εξωτερικό περιβάλλον. Και όσο, βεβαίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση πάρει - όπως ελπίζουμε ότι θα πάρει - σημαντικές αποφάσεις, για να βελτιωθεί και το διεθνές περιβάλλον, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσει να επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, η εμπιστοσύνη για επενδύσεις, η εμπιστοσύνη για κατανάλωση. 

...Ταυτόχρονα, βεβαίως, δεν μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιούμε όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, από το ΕΣΠΑ, μέχρι το νέο Αναπτυξιακό Νόμο, το φορολογικό σύστημα με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη που επανεπενδύονται, τις δυνατότητες, που μας δίνει η απλοποίηση διαδικασιών για ίδρυση επιχειρήσεων. Και σε αυτή τη διαδικασία, πολύ σημαντικό ρόλο θα παίξουν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι τομές και αλλαγές που έχουμε ανοίξει και κάνουμε, από τη στιγμή που αναλάβαμε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. 

...Ποτέ άλλοτε, σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, στην ιστορία της Ελλάδας δεν έχουν ανοίξει τόσα πολλά μέτωπα αλλαγών. Από το φορολογικό, στο συνταξιοδοτικό, για να μπορέσουμε να έχουμε ένα βιώσιμο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για τα επόμενα χρόνια, στην αλλαγή που έχει να κάνει με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που επανειλημμένα κυβερνήσεις είχαν δεσμευτεί να το κάνουν, επανειλημμένα πολιτικά κόμματα το είχαν γράψει στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις. Αλλά, εμείς, το κάναμε, το ψηφίσαμε και πέρασε από τη Βουλή και θα εφαρμοστεί. Στην απελευθέρωση των υπηρεσιών, στο νέο πλαίσιο απλοποίησης αδειοδότησης των επιχειρήσεων, στην αναδιάρθρωση που κάνουμε στις Δημόσιες Επιχειρήσεις με επώδυνες, συχνά, αλλαγές, αλλά απολύτως αναγκαίες, στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας που έχει ξεκινήσει, όταν ήταν ένα ζήτημα, για το οποίο δεν είχε γίνει απολύτως τίποτε στο παρελθόν, στις μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, στην αλλαγή που έχει γίνει με τον "Καλλικράτη". Όλες οι τομές και αλλαγές, που αλλάζουν το κράτος, αλλάζουν την οικονομία και κάνουν την Ελλάδα από ουραγό στα ζητήματα αυτά, με βάση όλες τις κατατάξεις όλων των αναλυτών, σε μια χώρα που μπορεί να αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική μέσα από αυτές τις ριζικές μεταβολές, που γίνονται στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας. 

...Όμως, το κεντρικό ζήτημα που αφορά στην προσαρμογή αυτών των ετών, έχει να κάνει, βεβαίως, με το πώς το ελληνικό κράτος θα μάθει να μην ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Πώς το ελληνικό κράτος θα μάθει να κάνει τις σωστές επιλογές στις δαπάνες του, για να δαπανά σωστά και όσο πρέπει και να αυξάνει τις δαπάνες εκεί που πρέπει, όπως για να στηρίξει τους πιο ευάλωτους, αλλά ταυτόχρονα δεν θα συσσωρεύει συνέχεια ελλείμματα. 

...Το 2010, κάναμε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι έξι ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ δεν έχουν ξαναγίνει σε κανένα αντίστοιχο πρόγραμμα, καμίας χώρας, σε ένα χρόνο. Ήταν πρωτοφανές. Και στηρίχθηκε στις σκληρές θυσίες, που ανέλαβαν οι Έλληνες πολίτες, που ανέλαβαν οι δημόσιοι υπάλληλοι με την περικοπή των αποδοχών τους, που ανέλαβαν οι συνταξιούχου του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, που ανέλαβε η μέση ελληνική οικογένεια με τους υψηλότερους φόρους και το ΦΠΑ, που ανέλαβαν οι επιχειρήσεις. Όλοι αναλάβαμε μέρος αυτής της μεγάλης προσπάθειας. 

...Έχουμε ξεκαθαρίσει ότι, από εδώ και πέρα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορούμε να πάμε, πια, σε τέτοιου είδους οριζόντιες πολιτικές. Γιατί ήταν πολιτικές έκτακτης ανάγκης. Τώρα, πρέπει να πάμε και να δούμε τις πραγματικές παθογένειες του κράτους και να τις αντιμετωπίσουμε. Μία - μία. Όπως έχουμε ξεκινήσει να κάνουμε. Και τώρα πρέπει να σχεδιάσουμε, πώς αυτό το μεγάλο έλλειμμα, το οποίο παραλάβαμε, θα μειωθεί σταδιακά χρόνο με το χρόνο, για να μειωθεί στα επίπεδα κάτω από το 3%, το 2014. 

...Προσέξτε το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος. Το 2010, με όλες τις επώδυνες αλλαγές που κάναμε, καταφέραμε να ξαναγυρίσουμε το έλλειμμα τόσο σε απόλυτα νούμερα, όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο επίπεδο που ήταν το 2008. Αυτό δείχνει τον απόλυτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009, όπου το έλλειμμα ανέβηκε από το 2008 στο 2009 κατά έξι ποσοστιαίες μονάδες και καταφέραμε να το ξαναρίξουμε έξι ποσοστιαίες μονάδες. Σήμερα, όμως, έχουμε ένα έλλειμμα κοντά στο 9,5% και το έλλειμμα αυτό είναι 22 δισ. ευρώ. Κάθε χρόνο, το κράτος ξοδεύει 22 δισ. ευρώ περισσότερα, από όσα εισπράττει και αυτό προστίθεται στο χρέος. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έχουμε βάλει στόχο τα 22 δισ. ευρώ να γίνουν 17 δισ. ευρώ, στο τέλος του 2011, και να φτάσουν στα έξι δισ. ευρώ, στο τέλος του 2014, στα τρία δισ. ευρώ, στο τέλος του 2015. 

...Αυτή η προσπάθεια θα μας οδηγήσει να δημιουργήσουμε αυτό που λέγεται πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή, αν αφαιρέσει κάποιος τους στόχους, πλεόνασμα για τις δαπάνες, πλεόνασμα για τη Γενική Κυβέρνηση, αυτό είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, που σου επιτρέπει να μειώσεις το χρέος. Ήδη, κάναμε ένα τεράστιο μέρος της διαδρομής, μειώνοντάς το από 10% περίπου στο 3%, θα το μηδενίσουμε φέτος. Θα αρχίσει να αυξάνεται, από το 2012, για να μπορέσει να φτάσει στα επίπεδα της σταθεροποίησης, που είναι πάνω από 5%, από το 2014 και μετά. 

...Όποια προσπάθεια γίνει, είναι προφανές ότι πρέπει να στηριχθεί και στα δυο σκέλη του προϋπολογισμού. Πρέπει να στηριχθεί στον έλεγχο των δαπανών και πρέπει να στηριχθεί στην αύξηση των εσόδων. Δεν μπορείς να κάνεις μια παρόμοια προσπάθεια, τέτοιας εμβέλειας, μόνο από το κομμάτι των δαπανών ή μόνο από το κομμάτι των εσόδων. Και αυτό φαίνεται ανάγλυφα, όταν δει κάποιος και παρακολουθήσει την πορεία των δαπανών, την απίστευτη αύξηση των δαπανών που είχαμε ως ελληνικό κράτος, που ανάμεσα στο 2005 και στο 2009, αυξήθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 44% στο 54%. Δέκα ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, μέσα σε τέσσερα πέντε χρόνια, αύξηση δαπανών. Αυτά τα χρήματα τα είδε ο Έλληνας πολίτης σε καλύτερες Υπηρεσίες; Τα είδε ο Έλληνας πολίτης σε βελτιωμένη Παιδεία, Υγεία, κοινωνικές παροχές; Όχι. Τουλάχιστον, όχι όσο θα έπρεπε. 

...Και σήμερα, καλούμαστε, ξεκινώντας σχεδόν από αυτό το 54%, το 2009, να το μειώσουμε και να το ξαναφτάσουμε στα λογικά επίπεδα που έχουν όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σε μια δαπάνη Γενικής Κυβέρνησης περίπου στο 45% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Ήδη, κάναμε ένα πρώτο βήμα, το 2010, αλλά έχουμε πολλά βήματα να κάνουμε. 

...Αντίστοιχα, από την πλευρά των εσόδων. Η Ελλάδα δεν έχει υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές στα Φυσικά και στα Νομικά Πρόσωπα από ό,τι οι υπόλοιπες χώρες. Έχει, όμως, πολύ χαμηλότερα έσοδα, από ό,τι οι υπόλοιπες χώρες. Η Ελλάδα έχει ελαφρά υψηλότερους έμμεσους φόρους, από ό,τι ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και περίπου τα ίδια έσοδα, από ό,τι στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει - το οποίο γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά - ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των εσόδων διαφεύγει, ότι με το σύστημα που έχουμε και το οποίο προσπαθούμε να φτιάξουμε, να ξαναφτιάξουμε από την αρχή με τα νομοσχέδια που περνάμε, με τις αλλαγές που κάνουμε στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, να ξαναδημιουργήσουμε ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα, με το οποίο να μπορούμε να φέρουμε τα έσοδά μας, εκεί που είναι και τα ανάλογα έσοδα των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι παραπάνω. Όχι να αφαιμάξουμε την αγορά, να ξαναφέρουμε τα έσοδα, να φέρουμε τα έσοδα εκεί που είναι και τα έσοδα των υπολοίπων χωρών. 

...Στην δημόσια συζήτηση, που έχει ανοίξει, έχουμε πει ότι, για να μειώσουμε το έλλειμμα κατά περίπου 14 - 15 δισ. ευρώ, από τώρα μέχρι το 2015, χρειάζονται παρεμβάσεις που ξεπερνούν τα 20 δισ. ευρώ. Και δημιουργείται εύλογα το ερώτημα «γιατί χρειάζεστε περισσότερες παρεμβάσεις για να μειώσετε το έλλειμμα για ένα ποσό»; Η απάντηση είναι απλή, αλλά είναι και ενδεικτική της δυσκολίας που έχουμε μπροστά μας. Μόνο οι τόκοι τους οποίους πληρώνουμε για το χρέος μας, από τώρα μέχρι τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια, θα αυξηθούν γύρω στη 1,5 μονάδα του ΑΕΠ πάνω από τέσσερα δισ. ευρώ. Συνεπώς, αν δεν κάνουνε τίποτε από την πλευρά των δαπανών, οι δαπάνες από μόνες τους αυξάνονται, εξαιτίας των τόκων. Αν θέλουμε να μειώσουμε τις δαπάνες και άρα το έλλειμμα, πρέπει, όχι μονάχα να βρούμε μείωση δαπανών, για να εξουδετερώσουμε αυτή την αύξηση των τόκων, αλλά ακόμη περισσότερο. 

...Οι δαπάνες θα αυξάνονται και για άλλους λόγους. Παρά την απόφαση της Κυβέρνησης για την πρόσληψη ενός δημοσίου υπαλλήλου για κάθε πέντε αποχωρήσεις και παρά τις μειώσεις που έγιναν στους μισθούς, η μισθολογική ωρίμανση οδηγεί σε μια πορεία της μισθολογικής δαπάνης. Η συνταξιοδοτική δαπάνη, όσον αφορά τόσο στο δημόσιο τομέα αλλά και στη συμμετοχή του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα, βεβαίως, αυξάνεται, εφόσον αυξάνονται οι συνταξιούχοι, και είναι λογικό. Οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης στο βαθμό που αυξάνεται η ανεργία, άρα και τα χρήματα που δίνουμε για επιδόματα ανεργίας, βεβαίως αυξάνονται. Άρα, οι δαπάνες του κράτους έχουν μια τάση ανόδου από μόνες τους. Αν θέλει κάποιος να τις μειώσει συνολικά, να τις ελέγξει, πρέπει να πάρει αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη δομή του κράτους, με το πώς αντιλαμβανόμαστε στην δεκαετία που ξεκίνησε τη δομή του ελληνικού κράτους. Ποιες υπηρεσίες θα προσφέρει το κράτος, πώς θα το κάνει με το καλύτερο δυνατό τρόπο, για να βελτιώσει τις υπηρεσίες για τον πολίτη, αλλά ξοδεύοντας λιγότερα χρήματα. 

...Αυτές είναι οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε, στο πλαίσιο αυτού του μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού. Αντίστοιχα, από την πλευρά των εσόδων είναι προφανές και η Κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι δεν μπορούμε να πάμε σε άλλες οριζόντιες αυξήσεις φόρων. Είναι προφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα έχει φτάσει στα όριά της. Αντιθέτως, θα θέλαμε να μειώσουμε φορολογικούς συντελεστές, τα επόμενα χρόνια. Το κάνουμε, ήδη, στα κέρδη τα οποία επανεπενδύονται των επιχειρήσεων, το κάναμε στο προηγούμενο φορολογικό νομοσχέδιο, πέρυσι, για τα χαμηλά εισοδήματα. Θέλουμε να το κάνουμε όλο και περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Και τα δημόσια έσοδα θα αυξηθούν, όταν καταφέρει κάποιος να πάει ακόμα πιο μακριά τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής και τη μάχη κατά της εισφοροδιαφυγής. 

...Από τα περίπου 90 δισ. ευρώ, που είναι τα έσοδα Γενικής Κυβέρνησης, το 1/3 είναι οι έμμεσοι φόροι. Το 1/3, όμως, είναι οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, όπου, ενώ ξέρουμε ότι έχουμε υψηλότερες εισφορές από άλλες χώρες και αυτό δυσκολεύει και τις επιχειρήσεις, δυσκολεύει την αύξηση της απασχόλησης. Ταυτόχρονα, ξέρουμε ότι έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό εισφοροδιαφυγής, το οποίο τιμωρεί, όχι μόνο τις επιχειρήσεις που πληρώνουν κανονικά εισφορές, αλλά τιμωρεί τους εργαζόμενους που δεν μπορούν να βρουν ευκαιρία απασχόλησης εξαιτίας συχνά του κόστους. 

...Έχουμε μεγάλες προκλήσεις μπροστά μας. Έχουμε προκλήσεις, για να μπορέσουμε με έναν τρόπο, ο οποίος να είναι ρεαλιστικός, με έναν τρόπο ο οποίος να είναι δίκαιος, με έναν τρόπο ο οποίος θα βελτιώσει τη διάρθρωση του κράτους και της οικονομίας, να καταφέρουμε αυτή την μεγάλη μείωση των ελλειμμάτων. Να την καταφέρουμε, βλέποντας σε κάθε τομέα πολιτικής, τι μπορούμε να κάνουμε. 

...Ολοκληρώνω, αυτές τις μέρες, ένα κύκλο συζητήσεων με τους συναδέλφους μου Υπουργούς, με εντολή του Πρωθυπουργού, μετά από Υπουργικό Συμβούλιο, για να δούμε ο καθένας στον τομέα τον οποίο εποπτεύει, τι είδους αλλαγές πρέπει να γίνουν, τι είδους συγχωνεύσεις και καταργήσεις Οργανισμών πρέπει να γίνουν, τι είδους αλλαγές στον τρόπο, με τον οποίο το κράτος προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες πρέπει να γίνουν, για να μπορέσουμε να εξοικονομήσουμε πόρους αλλά και να βελτιώσουμε αυτές τις υπηρεσίες. Γιατί έχουμε τεράστιο περιθώριο και για εξοικονόμηση, αλλά και για βελτίωση υπηρεσιών. Είναι αποφάσεις, που καλούμαστε να πάρουμε συλλογικά. ...Είναι αποφάσεις, που στο τέλος αυτής της διαδικασίας, θα οδηγήσουν το ελληνικό κράτος να μπορεί, μετά από πάρα πολλά χρόνια, να λέει ότι ξοδεύει όσα εισπράττει, όχι παραπάνω. Δεν φορτώνει χρέος στις επόμενες γενιές. Και έχει, ταυτόχρονα, κάνει όλες τις μεγάλες τομές και αλλαγές, για να δημιουργήσει ανάπτυξη, που θα φέρει έσοδα στο Δημόσιο, που θα φέρει τη δυνατότητα στο Δημόσιο να βελτιώνει συνέχεια τις υπηρεσίες του, να προστατεύει καλύτερα τους πιο ευάλωτους στην κοινωνία, να στηρίζει τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, δηλαδή να επιτελέσει το ρόλο που εμείς ως Κυβέρνηση κληθήκαμε και θελήσαμε να κάνουμε, από την πρώτη στιγμή. 

...Σε αυτή, λοιπόν, τη διαδικασία, εγώ θα ήθελα να ζητήσω τη συνδρομή και τις απόψεις της ΟΚΕ. Θα ήθελα να ζητήσω, όχι μόνο στη σημερινή συνάντηση, αλλά μέσα από την πιο τυποποιημένη κλασσική διαδικασία γνώμης που θα εκδώσετε, όταν εμείς θα είμαστε έτοιμοι με το πλήρες πλαίσιο, αλλά και πιο νωρίς, από κάθε φορέα ξεχωριστά. Γιατί, όταν η Κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να ακούσει προτάσεις και να υιοθετήσει προτάσεις, είτε αυτές έρχονται από άλλα πολιτικά κόμματα, είτε έρχονται από κοινωνικούς φορείς, το εννοεί. 

...Το διακύβευμα είναι συλλογικό. Το διακύβευμα είναι διακύβευμα της κοινωνίας στο σύνολό της, δεν είναι ζήτημα μιας Κυβέρνησης, δεν είναι ζήτημα ενός Υπουργού. Είναι ζήτημα του κατά πόσο έχουμε πάρει τη συλλογική απόφαση να αφήσουμε πίσω μας παθογένειες ετών, να πάρουμε αποφάσεις, όχι πανεύκολες, αλλά αποφάσεις, στο τέλος των οποίων θα βγούμε πιο δυνατοί, με μια κοινωνία πιο δίκαιη και μια οικονομία πιο ισχυρή...'..(Ν.Π.)